تحیر آینهٔ عالم مثال خودم

بهانه گردش رنگست و پایمال خودم

به داغ می رسد آهنگ زخم من چو هلال

هنوز جادهٔ سر منزل کمال خودم

به هر چه می نگرم آرزو تقاضا نیست

چو احتیاج سراپا لب سوال خودم

ز چینی آفت بی آبی ام مشو ای حرص

که من طراوت لب خشکی سفال خودم

غبار دامن هر موج نیست قطرهٔ من

چو اشک در گره صافی زلال خودم

رسیده ضعف بجایی که همچو شمع خموش

شکست رنگ نهان کرد زیر بال خودم

بهار نازم و کس محرم تماشا نیست

به صد خیال یقین شد که من خیال خودم

وداع ساز نموده ست ضعف پیکر من

خم اشارتی از ابروی هلال خودم

به حیرت آینه ام بی نیاز هستی بود

تو جلوه کردی و نگذاشتی به حال خودم

درین المکده بیدل چه مجلس آرایی ست

چو شمع سوخت عرقهای انفعال خودم